Na al het overdrijven van de Barok is het tijd dat er weer rust en eenvoud komt. Dit gebeurt tijdens de Weense Klassieken.

Je kan muziek van de Weense Klassieken goed herkennen door de vele herhalingen en het gebruik van simpele motieven. Ook wordt er veel gebruik gemaakt van voor- en nazinnen. Dit verschijnsel heet periodische zinsbouw.

Als je een nieuw stuk wilde schrijven moest je je aan veel strenge regels houden. De muziek was dus wel makkelijker en fijner om naar te luisteren, maar het schrijven ervan was heel moeilijk.

De instrumentale muziek is het belangrijkst, er worden veel instrumenten gebruikt met verschillende klanksterkte. In deze tijd begonnen ze ook met de dynamiek noteren zoals piano en forte. De harmonie is heel erg belangrijk. Ook zijn er nieuwe instrumenten ontdekt: de piano, klarinet en de dwarsfluit. Er komen steeds meer kleinere concerten en er komen symfonieorkesten.

Hier is goed in te horen en te zien wat het verschil is tussen piano en forte.

In de symfonieorkesten zitten: strijkinstrumenten, houtblazers, koperen instrumenten en slaginstrumenten.

De symfonieën moeten wel op een bepaalde manier gespeeld worden. Een symfonie is in 4 delen verdeeld.

1. Allegro (snel en levendig)
2. Adagio (langzaam)
3. Menuet (menuet)
4. Finale (allegro of presto)

Wanneer Mozart overleden is en Haydn al heel oud is, leidt Beethoven ons een nieuw tijdperk in: de Romantiek. Daar is de expressie van de muziek belangrijker dan de regels en hoe het gespeeld wordt.